Gitarla özgürlük savaşı veriyorlar

25.09.2011 (Taraf)

“Söyleyecek neyin var dostum, içinden geçtiğimiz bu acılı zaman üzerine… Doğduğun bu çölü terk etmişsin, gitmiş ve onu öksüz bırakmışsın… Cehalet içinde yaşıyoruz, gücü burada taşıyoruz… Çöl kıskançtır, insanlarıysa güçlü; çünkü çöl kurur durur, başka yerler yeşerirken…” Yeni çıkan Tassili albümü, bu sözlerle açılıyor… Tinariwen, cümle kapısından girerken, derdini döküveriyor. Onlar, Afrika’da Mali’nin Kuzey bölgesinde Sahra çöllerinde yaşayan Tuareg göçebeleri, bir araya geldikleri 1979’dan beri coğrafyalarına insanca yaşamı çağırıyor… Bunu hem geleneklerinden hem de dünyanın müzik tarihinden beslenerek yapıyor…

Babylon bu yıl “doğuyla ilgili önyargıları yıkalım” diye organize ettiği Midnight Express konserler dizisi kapsamında iki gece üst üste Tinariwen’i ağırladı… Konserlerden önce gruptan Abdullah Ag Elhüseyni’yle konuştuk…

Ag Elhüseyni, basın mensuplarının önüne çıkmadan önce özenle bağladı poşusunu.  Heybetli, durgun ve ağırdı. Dolambaçlı bir çeviri yöntemine mecbur olduğumuzdan dört kişi oturduk yan yana… Dördümüzün üzerinde de benzer kot pantalonlar… Oysa “Adamlar çölden gelmişti”, zihnim suç işler gibi aramızdaki farklara odaklanıyordu… Ag Elhüseyni’yi benden ayıran poşusu muydu yoksa Diesel saati mi, karar verememekteydim…

Rolling Stones’la Robert Plant’le sahneye çıkıyor, dünyaca ünlü gruplara ilham kaynağı oluyorsunuz. Bütün dünya yerelliğine dikkat çekerek ilgiyle takip ediyor Tinariwen’i. Sizi diğer yerel gruplardan ayırıp bu noktaya taşıyan nedir?

Biz insanlara ve başka kültürlere tamamen açık yaşıyoruz. Çölde çadırların içindeyiz. Çadırların kapısı yok. Bu da bizim kültürümüzün ne kadar açık olduğunun bir göstergesi. Bir çok ünlü grup ve müzisyen bizim bu basitliğimizden dolayı bizi seviyorlar. Aynı zamanda biz eski ve uyuyan bir müzik türünü tekrar canlandırdık, dünyanın bizimle bu kadar ilgilenmesinin sebeplerinden biri de bu.

Konserleriniz sebebiyle yılın yarısını çölden ayrı geçirseniz de, hala orada yaşıyorsunuz. Kopmak istemediğiniz şeyi tarif eder misiniz?

Çölden ayrı yaşayamayız çünkü bütün ailelerimiz orada. Müziğimizin esas ilham kaynağı çöl. Çölün ruhu var bizim müziğimizde. Çöl dünyanın en sakin sessiz yeri, orada her türlü sesi hemen duyabiliyoruz. Sessizliğin bile sesi var orada…

Bu sebeple çölde kayıt yapıyorsunuz…

Kesinlikle doğru…

Yeni albümünüz Tassili’yi bir öncekinden farklı olarak Cezayir’de kaydetme sebebiniz nedir?

Tassili Cezayir’deki bir vadiden alıyor ismini. Orada da Tuareg kabilesinden çok fazla insan yaşıyor. O yüzden orayı seçtik. Oranın ayrı bir havası var bizim için…

Mekân seçimi albümün tınısını da etkiliyor. Tassili’nin tınısının grubun ilk yıllarını çağrıştırdığı düşünülüyor, katılır mısınız?

Aynen öyle…

Tinariwen kurulduğu günden bu yana barışın sesi olmayı hedefliyor. Dünya bu sesi duyabiliyor mu sizce?

Biz özgürlüğün aşkın ve barışın şarkılarını söylüyoruz. İnsanla dünya arasındaki ilişkiyi ortaya çıkarıyoruz. Gelişimle ilgili bir umut vaat ediyoruz… Hayatın değişeceği ve yaşam koşullarının iyileşeceğine dair inancı var etmeye çalışıyoruz… İnsanlar da sesimizi duyuyor.

Batı dediğimiz coğrafya, poşuluyu, peçeliyi, “terörist” diye etiketlemeye  meyilli.  Bazen de bu kılık ilginç bulunarak bağra basılıyor. Hediyelik eşya muamelesi gördüğünüzü hissettiğiniz oluyor mu?

Bizim nefes alış ve yaşayış şeklimiz özgürlüğü temsil ediyor. Bu yüzden bizim hakkımızda asla terörist diyemezler. Terörist olamayız. Biz tamamen barışçılız. İnsanların bizim hakkımızda bunun aksini düşünmeleri imkânsız… Bizim savaşımız özgürlük savaşı… Bunun için de gitarlarımızı kullanıyoruz, silahları değil… Özgürlük düşüncesini geniş kitlelere yaymak istiyoruz ve sesimizi duyuruyoruz…

KAYIT ALTI: Her şey bir mülteci kampında başladı...

Tassili

Tinariwen

V2/Coop Music

Bir coğrafyanın acılarından damıtılmış bir müzik bugün dünyanın her yerinde büyük bir şaşkınlık ve sevgiyle kucaklanıyor. Sahneye poşusuyla, entarisiyle çıkan müzisyenler, hayranlıkla takip ettiğimiz büyük festivallerde ağırlanıyor. Hala etkileri sürmekte olan filmlerde ve halihazırda hayatın içinde “terör alarmı” olarak algılanan bir görüntü, her yerde kabul görüyor. “Batı” gururla onlara ödüllerini sunarken, “Çöl insanları geldi ödülü kaptı” türünden başlıklar atmayı da ihmal etmiyor. Evet Tinariwen “çöl insanları” demek, Tuareg dilinde. Kuzey Afrika çöllerinde yaşayan göçebeler Tuareg’ler.

Grubun kurucusu İbrahim Ag Elhabib dört yaşındayken, 1963’te bir isyan sonrası babasının ölümüne bizzat tanık olmuş. Bir western’de elinde gitarı olan bir kovboy görüp, tenekeden bir gitar yapmış.

Elhabib ilk gerçek gitarını 1979’da almış. Elvis Presley, Led Zeppelin, Carlos Santana, Dire Straits, Jimi Hendrix, Boney M ve Bob Marley gibi isimleri dinleyerek büyüyen Elhabib, ilk gerçek gitarını 1979’da eline almış. O yıl Libya’da bir mülteci kampında, kendisi gibi müzisyen arkadaşlarıyla birlikte çalıp söylemeye başlamış. 1980’de Kaddafi’nin bölgede mülteci olan tüm genç Tuareg erkeklerini silah altına girmeye çağırmasıyla dokuz ay savaş eğitimi almışlar. Sırtlarında hem silah hem gitar taşımışlar. 1985’te benzer bir çağrıyla,  yolları başka müzisyenlerle kesişmiş. Oluşturdukları derme çatma stüdyoda boş bir kaset getiren herkes için çalıp söyleyen ekibin bu ev yapımı albümleri Sahra Çölü’nün dört bir yanına dağılmış. 1990’da Tuareg’lerin başkaldırısına katılan Tinariwen, 1991’de ilan edilen ateşkesten sonra kendisini tamamen müziğe adadı.

Tassili ekibin beşinci albümü, artık daha profesyonel şartlarda çalışsalar da albümü yine çöle kurdukları bir stüdyoda kaydetmişler. Tuareg ezgilerini blues gitarlarıyla icra ediyorlar. Bugün “yerim dar” diyerek çoğumuzu iten bir sistem içine kabul ediliyorlar; ancak isyankâr ve göçebe ruhlarını koruyorlar. Bu sebeple, Tinariwen’in 23-24 Eylül’de İstanbul’da Babylon’un dört duvarı arasına nasıl sığmayı başaracaklarını epey merak ediyorum...

A Different Kind of Fix

Bombay Bicycle Club

Island Records

Henüz deneme yanılma aşamasındalar. Çok gençler ve isimleri pek çok ödülle birlikte anılıyor. Üç yıldır hayatımızdalar, A Different Kind of Fix üçüncü albümleri.

Indie-Rock sahnesi içinde, iddialı bir şekilde yola çıktılar. İngiltere’nin folk şarkılarından epeyce etkilendiklerini her fırsatta dile getiriyorlar. Bu folk etkiyi bir önceki albümlerinde daha yakından görmek mümkündü. Bu yeni albümde ise, elektroniklerin imkanlarından daha yoğun yararlanmışlar. Albümün ilk single’ı Shuffle’ı kendi kafalarından oluşan bir Pacman oyuna dönüştürerek  dikkat çekmeye çalıştılar.

İsimlerini Londra’daki aynı adlı bir Hint lokantasından alan Bombay Bicycle Club, ilk albümleri I Had the Blues But I Shook Them Loose’u çıkardıklarında 90’ların bağımsız grupları Pavement, Sonic Youth, Yo La Tengo’la karşılaştırılmıştı. Hala bir çok gruba benzetiliyorlar. Bu albümün özellikle 2’nci yarısında Cold Play’i sıkça anımsadığımı söylemeliyim.

Bu tabiri okuyunca “Vallahi ben de öyle düşünmüştüm” dedim; ama nafile, alıntılamak durumundayım, benden önce de yazdıkları gibi BBC, “kuzey İngiltere’nin en sıcak grubu”...

“Bu kitap her şeyin yıkımından yana”

17.09.2011 (Taraf Kitap)

Gerçek hayatın sertliğinden zorluğundan kaçmak için değil; yıkmayı planladığının yerine koyacağın yaşamı prova etmek için kuruluyor hayal. Genç ve deneyimli bir kalem, oldukça sade bir dille, bize kaostan değil, öngörülebilirlikten korkmayı tavsiye ediyor…

Gazeteci ve müzik yazarı kimlikleriyle de tanıdığımız Doğu Yücel’le yeni romanı Varolmayanlar’ı konuştuk..

Varolmayanlar her fırsatta içinde bulunduğumuz ekonomik sistemin yaşam şekline eleştiri getiriyor. Bu eleştirilere zemin hazırlayan dert ne?

Sanat hem hayatı hem değiştirmek hem de ondan intikam almak üzerinedir... Başka bir dünyanın mümkün olduğunu düşünerek yazarsın çizersin, çalarsın söylersin… Daha önceki kitaplarımda da vardı, ama bu kitapta daha bir ön plana çıktı eleştiri… Burada sistemin kendisini, hatta varoluşu irdeledim.

İstemeye istemeye iktisat okuduğunuzu biliyoruz. Kitapta bu alanda çalışan ana karakterin yaşamı epey sorgulanıyor. Sizin intikamınız da bu mu?

Kitabı yazarken, eğer iktisat alanında çalışsaydım nasıl bir adama dönüşürdüm, diye düşündüm. Etraftaki arkadaşlarıma baktım. Benimle aynı kafadayken bir anda üniversite eğitimiyle değişenlere… Burada da öyle bir karakter çizdim. Bütün o eski zevklerinden, hikâye, günlük yazmaktan, sevdiği müzikleri dinlemekten vazgeçen, kendini beyaz yakalı yaşam biçimine veren, sözüm ona yaşam kalitesi yüksek bir profil çizdim.

Neyse ki, hayatı öngöremiyoruz; iktisat okuyan biri orada çakılıp kalmayabiliyor… Zamanın ruhunun lanetlediği kaos, kitapta bir çözüm yolu olarak gösteriliyor…

Bu düzen bir yere gitmez; bunu denedik. Düzenin tüm parçaları, siyasi elementleri, inançla ilgili katı düşünceler, endüstri, medeniyet; hepsi değişmeli. Kitap, hayallerden faydalanarak değiştiriyor ve dünyaya mutlak bir kaosun hâkim olması gerektiğini, insanların ondan sonra doğal yaşama dönebileceklerini iddia ediyor…

Kitapta hayal ve gerçek zaman zaman birbiri içine giriyor…

Çok basit bir felsefe olabilir ama herkesin kendi gerçekliği var ve o gerçeklik içinde neye inanıyorsan olur.  Mesela benim kendi gerçekliğim hayallerin gerçekleşebileceği üzerine kuruludur. Film izlediğim, roman okuduğum zaman sanki onlar benim göremediğim bir yerlerde gerçekleşiyor gibi hisseder ve mutlu olurum. Aşırı katı rasyonel düşünceye kitapta karşı çıkıyorum…

Hayallerimiz de pek özgür sayılmaz…

Günümüzde, Türkiye’de, büyük şehirlerde hayal kurmak ayıplanır. Çok büyük hayallerinden bahsedemezsin; çünkü küçümsenirsin. Kitaptaki hayali evren gibi şeyleri geçiyorum, büyüyünce piyanist olacağım, sanatçı olacağım, gibi hayallerinden söz etmen güç. İnanılan iki şey var: biri para diğeri prestij. Benim hayallerim yavaş yavaş gerçekleşiyor. Yazar oldum, müzik yazarı oldum… Ama ben para kazanana kadar o tayfa tarafından kabul görmedim. Para kazanmak çoğunluk tarafından kabul görmenizi sağlıyor.

Çoğunluk tarafından kabul görmeyenler ise akıl hastanesine kapatılıyor… Kitapta psikiyatri üzerine de düşündürüyorsunuz…

Kitapta antidepresanın depresyonu geçirebileceğinin yalan olduğunu belgeleriyle anlattım. O kısımlar bayağı bilimsel, epey çalıştım, okudum… İnsanı önce tamir etmeye çalışıyorlar, sanki o bir cihazmış gibi. Biraz hayalperest olursan, ilaçlar veriyorlar.  Düzelmezsen de akıl hastanesine atılıyorsun… Ben de onları kitapta kurtarıyorum…

Kurtarmak demişken, okuyucuya karşı da böyle bir sorumluluk hissediyor musunuz?

Benim bütün sorumluluğum hikâyeye karşı. Stephen King’in dediği gibi, hikâyelerin belli bir evrende yaşadığını, bizim o evrene bir şekilde arada bir gidip bu hikâyeleri aldığımızı düşünüyorum. Ve onları şu anki evrende hakkıyla yazmak istiyorum.

Peki ya yarım bırakılmış tarifler… Okuyucunun hayallerini kısıtlamaktan mı çekindiniz?

Bunu söylediğine sevindim. Hakikatten bilinçli olarak yarım bıraktığım yerler var; onu da anlatmayayım; okur kendi kafasında canlandırsın, kendi hikâyesini yaratsın, dediğim…

Ana karakterin babasıyla olan ilişkisini bir parça utanarak, daha doğrusu çekinerek yazmışsınız sanki… Kendi hayatınızla ilgili ipucu vermenizden mi kaynaklanıyor…

Çok içten gelen duygularla yazılmış bölümler onlar; ama sonradan insanlarla paylaşmak konusunda belli oranda bir utanç yaşamış olabilirim. İlk taslağı birkaç arkadaşıma okuttum ve sorduğum sorulardan biri, “babasının ölümüne yol açan kazayla ilgili o ağır sahneler olsun mu olmasın mı”ydı. Onlar da tam tersine “Hasta mısın! Onlar en güzel bölümler!” deyince, bıraktım… Ben yazarlığın kendine karşı yüzde yüz dürüst olmakla ilgili bir şey olduğunu düşünüyorum. Ne kadar duygusal anlamda çıplak olursanız o kadar iyi şeyler ortaya çıkıyor.

Kusursuz güzellik peşinde bir adam, kadınlarla ilgili birkaç genelleme, hikâye boyunca neredeyse sadece seks yapmak için ortaya çıkan bir kadın… Problemli değil mi?

Problemli olan adam zaten… Kitapta kimsenin tarafını tutmuyoruz. Yani kitabın adı Varolmayanlar olsa bile Varolmayanlar’ın tarafında değiliz. Kitap her şeyin yıkımından yana. Bu karakter sorunlarını çözmeye çalışıyor ve sonunda çözüyor… Aslı karakteri de ikinci planda, kalmış olabilir ama o da öyle bir karakter…

Aslında sorun derinliksiz karakteri kadın yapmak. Bütün dünyayı değişirmeye aday bir zihne sahip olsanız bile, yine de kadın meselesini tâli bir sorun gibi algılıyor olabilir misiniz?

Kitabın başrolünde bir kadın var diyorsan, o zaten Aslı değil Ezgi olmalı. Her ne kadar kayıp bir karakter olsa da… Zaten kitapta erkek bakış açına bir eleştiri var. Erkeğin kadına sadece fiziken ve belli estetik kaygılarla bakması eleştiriliyor. Erkek dünyasına, kadın dünyasından daha çok eleştiri getiriyor Varolmayanlar…

Kitapta olduğu gibi, yazarak gerçekliğe müdahale edebilir miyiz?

Hayalet Kitap'ı bitirmeye yakın bir dönemde Varolmayanlar'ın fikri oluştu. Oradaki bazı yan hikâyeler gerçek hayata sirayet etti. İlk kitabımda bir hikâyede  Mars'taki bir ovaya Carl Sagen'den esinlenerek Sagen ovası demiştim. Sonra gerçekten bir ova bulundu Mars'ta ve ona Carl Sagan adı verildi. Ufak tefek böyle şeyler yaşadım yine... Bir müzik yazısı yazmıştım, İzmirli Rampage tekrar kurulsun diye... 1995'te dağılan gurup, o yazıyı yazdıktan bir süre sonra grup yeniden kuruldu. Yazar arkadaşlarımla sohbetlerimde onların da benzer rastlantılarla karşılaştıklarını duymuştum. Diğer yandan yazar ile yarattığı karakter arasında da neredeyse paranormal bir etkileşim de yaşanabiliyor. Yazdığın karakter gibi düşünmeye başlıyorsun, hatta karakterin başı ağrıyorsa yazarın da başına ağrı girmesi gibi sağlığı etkileyen durumlar ortaya çıkabiliyor.

Romandaki maceradan "yazdığın şeye ne kadar inanırsan hayatı da o kadar değiştirebilirsin" sonucu çıkıyor. Okur da bu macerayla birlikte hayal dünyasında yeni bir olasılık yaratacak. Yani bir anlamda yazdığınız ve okuduğunuz her kitapla gerçeklik zaten az çok değişiyor.

Hem yazarsınız hem gazeteci, sürekli yazınca konuşmak zorlaşıyor mu?

Sadece gazetecilikle ilgili değil her zaman konuşmakla ilgili sıkıntım olmuştur. Daha önceki kitaplarımla ilgili röportajlarda da zorlandım. Söylemek istediklerimi tam olarak anlatabilecek miyim, diye… Ama bu defa biraz rol yapıyorum. Çünkü bir motivasyonum var, bu kitabın okura ulaşmasını istiyorum… Daha önceki kitaplar ulaşmadı okura, o konuda dertliyim, hala e-mail’ler alıyorum, ulaşmak istiyorlar. Şu anda aktif olmayan Küçük bir yayınevinden çıkmıştı onlar, o yüzden insanlar o kitaplara ulaşamadılar. O kitapların bahtsızlığını Varolmayanlar da yaşasın istemiyorum. 

Varolmayanlar

Doğu Yücel

Doğan Kitap

439 sayfa

24 lira

KAYIT ALTI: Rüzgâr denizden esiyor...

11.09.2011 (Taraf)

Lodos

Cem Tarım

Kalan

Rüzgâr denizden esiyorsa adı Lodos olur. Aldığı ne varsa geri verir Lodos esince deniz. Biriktirdiklerini kıyıya sürükler. Dibini yüzeye, yüzünü dibe koyar. Sersemletir insanı, alabora eder hafif; dümeni düz tutmak kolay değildir Lodos eserken. Cem Tarım’ın rüzgarı da denizden esiyor belli ki. Çünkü Karadeniz müziği ihtiva eden bu albüm, bugün duyma ihtimalimizin yüksek olduğu tınılar yerine, bir kültürü deşerek seçilmiş ezgileri barındırıyor. Sanatçı, kültürel bir birikimi hatırlamak isterken, yöre müziğinin ritmik karakteri nedeniyle zaman zaman sadece eğlence müziği olarak algılanmasına da karşı çıkıyor.

Tulum, kemençe, kaval, zurna gibi yöresel enstrumanlardan dinlemeye alışık olduğumuz Karadeniz müziğinde bağlamanın önemli bir yer tuttuğunu göstermeye çalışıyor ve albümdeki 11 eserde bağlama ve iki telli bağlamayı yörel enstrumanların yanına koyuyor. Bağlama ustası Erdal Erzincan albümü şu sözlerle anlatmış: “kent müziği anlayışıyla hazırlanmış bu albümün en önemli tarafı gelenekten kopmadan elde edilen yeni bir duyum özelliği taşımasıdır. Karadeniz müziğine büyük bir hizmet niteliğindeki bu çalışması aynı zamanda bağlamanın kentteki icra modeline katkı sunacağı iddiasını taşımaktadır.”

Keeper

John Doe

Yep Roc Records

Müzik yapmak da yazmak da, varacağın yeri kestiremediğin bir maceraysa eğer, John Doe’nun bu albümü yıllarca süren bu maceranın özeti gibi.

Keeper, punk, rock, country, blues, rock’n roll tınılar seven, 80’lerin popüler punk rock grubu X’in kurucularından biri olan Doe, albümde bu güne kadar haşır neşir olduğu tüm türlerden örnekler seslendirmiş. Sanatçının kendi adını taşıyan bu dokuzuncu albümü dinleyiciyi en çok ise, 60’ların sonu 70’lerin başına, Rolling Stones dolaylarına götürüyor.

Kadın şarkıcılarla çalışmayı sevdiğini bildiğimiz Doe, Keeper’a, Jill Soubule, Paty Griffin ve Cindy Wesserman’ın elini değdirmiş.Soubule, Robert Plant ve Band of Joy’la birlikte çıktığı turneden gelir gelmez, ayağının tozuyla kayda girmiş. Albümde X parçası Painting The Town Blue da yorumlanmış.

Sem Nostalgia

Lucas Santtana

Mais Um Discos

Genç Brezilyalı gitarist ve şarkıcı, her defasında gelenekselden sıyrılıp yeni, deneysel bir iş yapmayı başarıyor. Son dönemde Brazilya’nın en yetenekli müzisyenleri arasında gösterilen Santtana, funk, rock, samba, reggae ritimleri elektroniklerle buluşturan parçalarıyla biliniyor. Santtana bu albümde, son derece sakin bir dil benimsemiş. Romantik şarkı sözlerine zaman zaman sadece akustik gitar eşlik ediyor. Elektroniklerin ve klavyenin kullanıldığı parçalarda da aynı sükûnet korunuyor. Albümün pek çok noktasında sanatçının beslendiği samba ve reggae tınıları duymak mümkün.  

Müzikle başka bir dünya mümkün

09.09.2011 (Radikal)

Yanlış hayat doğru yaşanmaz belki ama, doğru hayat yanlışının içinden filizlenecek, başka çare yok. Onca tahammülsüzlüğün, anlayışsızlığın ve bilmezden gelmenin orta yerinde, önceki gece 95 gencin yaptığı, bizi buna inandırmaktan başka bir şey değildi. Aya İrini’yi dolduran yüzlerce çift gözün umutla ışıldaması yepyeni yaşam tahayyüllerine olan ihtiyacımızın göstergesiydi. O tahayyüllerin baş oyuncuları sahnede izlediğimiz Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası üyeleriydi. 
Müziği ‘başka bir dünya’nın mümkün olduğuna inanarak yükselten şef Cem Mansur, 2007  yılında ‘Ulusal Gençlik Senfoni Orkestrası’ adıyla, ülkenin her yanından sınavla seçilen gençlerin oluşturduğu bir yapı kurdu. Bu yıl, Toplum Gönüllüleri Vakfı çatısı altına girerek, Sabancı Vakfı desteğiyle, ‘Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası’ adını alan yapı, projelerini ve etki alanını genişletmeyi hedefliyor.
“Orkestra, yalnız Türkiye’de müziğin ne olabileceğinin değil, Türkiye'nin ne olabileceğinin güzel bir sembolü” diyor Cem Mansur. Barışçıl bakış açısının öğrenilebilir olmasından hareketle, gençlerle, Demokrasi Laboratuvarı isimli bir etkinlik düzenleniyor. Sorumluluk alma, demokratik katılım, başkalarını dinleme ve onların sesine saygı gösterme gibi konularda çalışan gençler, orkestrayla toplumu, müzikle yaşamı bağdaştırarak yeni bir yaşam pratiğini deneyimliyor. Cem Mansur’un sözleriyle gençler, “sanatçı ve insan olarak  anlamlı bir varoluşun ancak ‘öteki’ ile mümkün olabileceğini” kavrıyor. Bunu, müziğin metaforuyla, gündelik yaşama aktarmak doğal olarak daha uzun sürüyor. 
Almanya ve Avusurya’da turneye çıkmadan önce İstanbul'da verdikleri tek konserde izlediğimiz orkestranın hayranlık uyandıran uyumu, yeni yaşam pratikleri üzerine çalışmalarının ürünüydü belli ki.

Birlikte gülebilmek 
Berlioz’un Roma Karnavalı Uvertürü, Sibelius’un Karelia Süiti, Dvorak’ın 9. Senfonisi ve 15 yaşındaki Mertol Demirelli’nin solistliğinde, Liszt’in 1. piyano konçertosu icra edildi. Sahne sadece müzisyenleri değil, dinleyiciyi de ağırlıyordu. Toplum Gönülleri Vakfı’nın davetlileri olarak gelen çocuklar sahnenin üst kısmındaki basamaklarda oturuyor, müzikle aralarına sınır konulmamasının keyfini çıkarıyordu. Müziğin enerjisini bedenlerinde hisseden, çalarken yerinde duramayan gençlerin sevinç çığlıkları, konser bitiminde pek alışık olmadığımız şekilde, kulisten taştı.
Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası, ‘müzik hayatı nasıl değiştirir’e yanıt veriyor, her fırsatta hortlayan, ‘müziğin politikadan ayrı bir yerde durduğu’ görüşünü ise alaşağı ediyor. Orkestra üyelerinin konser boyunca gülümseyen yüzlerini keşke herkes görebilseydi... Birlikte gülebilmekten daha ‘gerçek’ bir politika var mı?

TÜRKİYE’DEKİ İKİNCİ KONSER 27 EYLÜL’DE 
Yurtiçindeki ikinci konserini 27 Eylül’de Bursa’da verecek olan Türkiye Gençlik Filarmoni Orkestrası 2011 yılı turnesine yurtdışı konserleriyle devam edecek. 2011 yılının “Almanya’ya İşçi Göçü’nün 50. Yılı” olması nedeniyle Almanya’da verilecek üç konserin ardından Avusturya’da gerçekleşecek iki konser ile turnesini tamamlayacak.

Mercury ikinci kez PJ Harvey'in!

Britanya ve İrlanda’da yılın en iyi müzik albümüne verilen Mercury ödülünün sahibi, "Let England Shake" ile PJ Harvey oldu. 

Daha önce "Stories from the City, Stories from the Sea" albümüyle aynıı ödülü kucaklayan PJ Harvey, Mercury'i ikinci kez kazanan ilk müzisyen. 
Dün akşam Londra’daki Grosvenor House Hotel’de düzenlenen törenle ödülünü alan PJ Harvey, bu ödülün kendisine verilmesinden son derece mutlu olduğunu söyleyerek, ilk Mercury Ödülü’nü 11 Eylül 2001’de aldığını hatırlattı. PJ Harvey sözlerine şöyle devam etti: “Bundan on sene önce ödülü aldığımda, New York’ta kaldığım otelin penceresinden, Pentagon’daki patlamayı izliyordum. O zamandan bu zamana çok şey değişti. Bu albümdeki şarkıları yazmam uzun bir zaman aldı. Çünkü bu benim için çok önemliydi. Ben sadece kendim için değil, diğer insanlar için de anlamlı ve uzun sürecek bir şey yapmak istedim"

Apollon tapınağını trompet sesi sardı

08.09.2011 (Radikal)

Otto Sauer, “İhtişamlı müzik ihtişamlı mekânlara yakışır” sözünü bu konsere saklamalıydı; zira Apollon Tapınağı, Ten of The Best Trumpet üyelerinin nefesine nefes kattı. Konserden sonra “burada öyle büyülü bir hava var ki, şuradaki otelden gelen s.tiğimin ritimleri bile bizi etkilemedi” diyen Sauer ve ekibi, önceki gece Side 11. Uluslararası Kültür ve Sanat Festivali’nin konuğuydu.
Arkalarına yakamoz vurmuş denizi, önlerinde tapınağın görkemli kalıntılarını aldılar, Bach’la başlayıp, Rodrigo’ya, Piazzola’dan The Beatles’a, Harry James’e, Sting’e uzandılar, önce ‘memleketlilerini gören’ turistleri, sonra Sidelileri pek memnun ettiler. Aralarında ne arasak bulabileceğimiz bu parça listesini, caz, funk, pop ve klasik tınıları kullanarak icra ettiler. Adından övgüyle söz edilen klasik solisti Sauer, bu müziği daha fazla dinleyiciye ulaşmak için seçtiklerini anlattı. Doğruya doğru, 10 trompete eşlik eden piyano, bas, gitar, keyboard, perküsyon ve davuldan oluşan ekip, bu kolay dinlenen müzikle dinleyicinin kalbini kısa sürede fethetti. İlk olarak 1991’de televizyon programı vesilesiyle bir araya gelen ekip, 1995’e gelindiğinde dünyanın dört bir yanından konser teklifleri almaya başlamıştı.
Festival 10 Eylül’de yine aynı yerde, flütte Halit Turgay, piyanoda Ayça Kocatürk, davulda Emir Özoğlu, basta Serhat Özkartal’dan oluşan Jazz-İst Quartet konseriyle devam edecek...